Γράφει :O Γεώργιος Σπ. Γρίνος
Δικηγόρος
Η
δασκάλα Σταυρούλα Τάγκα
–Κολέζα , έφυγε αναπάντεχα από
τη ζωή προ εξαμήνου περίπου, χωρίς
η είδηση του θανάτου της να φθάσει
στη Μπαμπίνη. Τη δυσάρεστη είδηση
πληροφορήθηκα μόλις χθες, σε τηλεφωνική
επικοινωνία που είχα με το δάσκαλο
και σύζυγό της Γεώργιο Κολέζα.
Για την προσφορά του ζεύγους Κολέζα στο
εκπαιδευτικό γίγνεσθαι της
Μπαμπίνης είχα γράψει σε παλαιότερο
σημείωμά μου, στο υπ΄αρ. 8/2005 φύλλο
της εφημερίδας «ΕΝ ΜΠΑΜΠΙΝΗ».
Στη μνήμη της δασκάλας μας λοιπόν και σε ένδειξη ελάχιστης ευγνωμοσύνης , για την προσφορά της στη Μπαμπίνη και τους μαθητές της , θεωρώ χρέος μου να υπενθυμίσω , για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι , ότι το ζεύγος Γεωργίου Κολέζα και Σταυρούλας Τάγκα άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην εκπαιδευτική ιστορία της Μπαμπίνης .Είναι από τους δασκάλους που δεν ξεχνιούνται .
Ήλθαν
στη Μπαμπίνη το έτος 1956
και επί επτά (7) συνεχή χρόνια
αφοσιώθηκαν στην κυριολεξία στο
εκπαιδευτικό τους έργο.
Εγκαταστάθηκαν
σε μισθωμένη κατοικία και έφευγαν από
το χωριό μόνο κατά τη διάρκεια των
εκπαιδευτικών διακοπών .Στη Μπαμπίνη
απέκτησαν και τα δύο παιδιά τους. Την
Ευγενία , καθηγήτρια μαθηματικών
σήμερα στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο
Πατρών και την Ευρύκλεια, φιλόλογο με
μεταπτυχιακές σπουδές .
Αμέσως
με τον ερχομό τους στο σχολείο, έδειξαν
τις διαθέσεις τους . Όλοι έπρεπε να
μάθουν γράμματα .Οι γεωργοκτηνοτρόφοι
γονείς έπρεπε να αφήσουν τις παλιές
συνήθειες να απασχολούν τα παιδιά
στις αγροκτηνοτροφικές ενασχολήσεις
τους , με αποτέλεσμα να απουσιάζουν από
το σχολείο . Αλλά και οι μαθητές που
απέφευγαν να έρχονται στο σχολείο, με
πρόφαση της απασχόλησης από τους γονείς,
εγκατέλειψαν τις παλιές τους συνήθειες
. Δεν ήταν λίγες οι φορές , που στο πρώτο
διάλειμμα, ο δάσκαλος αντί να ξεκουραστεί
, άφηνε το σχολείο και μετέβαινε ο ίδιος
στις κατοικίες των μαθητών, αλλά και
στα χωράφια , για να τους φέρει στο
σχολείο. Αυτά ίσως ξενίζουν τον
αναγνώστη , που δεν έζησε την εποχή
εκείνη, όμως πρέπει να ληφθεί υπόψη το
γεγονός , ότι το χωριό μας , παρότι
φιλοπρόοδο και με παράδοση σε ανάδειξη
σπουδαστών και διακεκριμένων επιστημόνων
παλαιότερα, ήταν καθαρά αγροκτηνοτροφικό
και οι κάτοικοί του φτωχοί, που για να
τα βγάλουν πέρα, έπρεπε να απασχολούν
στις αγροτικές εργασίες και τα παιδιά
τους. Από κοινού αποδύθηκαν σε ένα σκληρό
αγώνα μεγάλης προσφοράς .Με τη δίψα του
νέου δασκάλου για εργασία και προσφορά
, δούλεψαν σκληρά ,πρωί και απόγευμα
,για να διδάξουν στους 80-90 μαθητές του
σχολείου.
Χαρακτηρίζονταν
από τους μαθητές και οι δύο δάσκαλοι
πολύ αυστηροί. Η εκπαιδευτική τους
μέθοδος όμως δεν εξαντλήθηκε στην τυπική
εκπαιδευτική διαδικασία μετάδοσης
γνώσεων ,συνοδευόμενη από την αυστηρότητα
του δάσκαλου της εποχής εκείνης, αλλά
χρησιμοποίησαν και εκπαιδευτικές
μεθόδους, πρωτοποριακές για την εποχή
τους .Ενδεικτικά αναφέρω το εξής:
Επειδή οι γονείς δεν μπορούσαν να
βοηθήσουν τα παιδιά τους στα μαθήματα
,είτε γιατί ήταν αγράμματοι ,είτε γιατί
δεν τους το επέτρεπαν οι αγροτοκτηνοτροφικές
τους ενασχολήσεις ,εφήρμοσαν το εξής
σύστημα για την επιβοήθηση των αδυνάτων
μαθησιακά μαθητών : Ανέθεσαν το έργο
της επιβοήθησης των μαθητών αυτών στους
καλύτερους μαθητές, οι οποίοι επιτελούσαν
το έργο του φροντιστή σήμερα. Αυτό
απέφερε θετικά αποτελέσματα και για
τους δύο .Ο μεν αδύνατος μαθητής πήγαινε
περισσότερο προετοιμασμένος στο σχολείο
, ο δε καλύτερος μαθητής , με την επανάληψη
παγίωνε καλύτερα τις γνώσεις του και
επί πλέον , έχοντας την ευθύνη επιβοήθησης
του συμμαθητή του ,αποκτούσε πιο έντονα
το αίσθημα της υπευθυνότητας .
Δεν
περιορίσθηκαν όμως μόνο στο τυπικό
εκπαιδευτικό έργο του δασκάλου. Ανήσυχοι
και δημιουργικοί όπως ήταν ,ανέλαβαν
και εκτέλεσαν ένα έργο, που δεν είχε
σχέση με τις εκπαιδευτικές τους
υποχρεώσεις. Σχεδίασαν και δημιούργησαν
ένα θαυμάσιο κήπο στη νότια πλευρά του
σχολείου .Αφού περιέφραξαν το χώρο
αυτό , ο οποίος σημειωτέον δεν
χρησιμοποιούταν ως προαύλιο λόγω της
βραχώδους φύσης του , το διαμόρφωσαν
αρχιτεκτονικά με διαδρόμους ,έτσι ώστε
τα επιμέρους τμήματα του χώρου να
αποτελούν γεωμετρικά σχήματα
(ρόμβοι-τρίγωνα-τραπέζια κλπ) και τον
μπάζωσαν με χώμα, το οποίο μετέφεραν
οι ίδιοι , βοηθούμενοι από τους μαθητές
.Στη συνέχεια , στο ανατολικό τμήμα του
χώρου φύτεψαν πεύκα , ενώ στο υπόλοιπο
καρποφόρα δένδρα και λουλούδια .Στην
περίμετρο των γεωγραφικών σχημάτων
φύτεψαν αειθαλή θαμνώδη φυτά ,τα οποία
κλαδεύοταν εποχιακά από τους μαθητές.
Θυμάμαι την ίδια τη δασκάλα, να φυτεύει
με τα χέρια της φυτά στον κήπο .Το έργο
αυτό δημιουργήθηκε με προσωπική εργασία
των δασκάλων ,γονέων και μαθητών και το
αποτέλεσμα ήταν ένας θαυμάσιος κήπος,
ο οποίος , εκτός από την άριστη αισθησιακή
βελτίωση και τον καλλωπισμό του χώρου
,αλλά και του χωριού, είχε ως αποτέλεσμα
και τη μετάδοση στους μαθητές του
αισθήματος της δημιουργίας και της
αγάπης προς τα δένδρα , τα λουλούδια και
γενικά προς το ωραίο. Πρέπει να σημειωθεί
δε, ότι το έργο της φροντίδας και της
συντήρησης του κήπου ( κλάδεμα λουλουδιών
,λίπανση ,πότισμα κλπ) γίνονταν από τους
μαθητές υπό την επίβλεψη των δασκάλων
. Ο κήπος διατηρήθηκε σε άριστη κατάσταση
και μετά την αποχώρηση των δασκάλων
αυτών, αφού το έργο συντήρησης και
βελτίωσης του κήπου το συνέχισε και ο
επόμενος δάσκαλος , ο συγχωριανός μας
Νικόλαος Κατερινόπουλος. Σήμερα ο κήπος
είναι εγκαταλελειμμένος.
Ο
Γεώργιος Κολέζας και η Σταυρούλα Τάγκα
έφυγαν από τη Μπαμπίνη αρχές του έτους
1964 .Από τα χέρια τους πέρασαν μαθητές,
οι οποίοι συνέχισαν τις σπουδές τους
σε ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά
ιδρύματα.
Αξίζει να αναφέρω ενδεικτικά
κάποια στοιχεία που αποδεικνύουν το
μέγεθος της προσφοράς τους. Η Αγγελική
Κατερινοπούλου μαθηματικός, Ευστράτιος
-Γεώργιος Κατερινόπουλος,
μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος του ΕΜΠ,
Ελένη Ελευθ. Ζαρκαδούλα νηπιαγωγός,
Δημήτριος Ν. Ζαρκαδούλας Πολιτικός
Μηχανικός, Αλέξανδρος Χ. Παλιούρας
Φιλόλογος, Πέτρος Χρυσικός Υποστράτηγος
Ε.Α (σχολή Ευελπίδων), Ευθύμιος Ηγούμενος
μαθηματικός, Χρήστος Φ. Κατερινόπουλος
Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος ΕΜΠ, Γεώργιος
Φ. Θανασούλας Υποστράτηγος ΕΑ (σχολής
Ευελπίδων) Βασίλειος Πανάκιας απόφοιτος
Παιδαγωγικής Ακαδημίας και Παντίου
(Δ/ντης τράπεζας) Γεώργιος Σταυρ.
Τσακαλογιάννης Χημικός, Γεώργιος
Σπ. Γρίνος Δικηγόρος, Δημήτριος
Κατερινόπουλος φυσικός ,Λάμπρος
Θανασούλας Συνταγματάρχης ΕΑ(σχολής
Ευελπίδων),Ευφροσύνη ΒΛ. Χρυσικού
φιλόλογος κλπ, υπήρξαν μαθητές του
Γεωργίου Κολέζα και της Σταυρούλας
Τάγκα. Αν δε προσθέσουμε και τους μαθητές
που φοίτησαν σε ανώτερες σχολές ,τότε
ο κατάλογος είναι πολύ μεγαλύτερος.
Αλλά και όσοι δεν απέκτησαν στη συνέχεια
κάποιο πτυχίο ανώτερης η ανώτατης σχολής
, έλαβαν σημαντικές γνώσεις από τους
δασκάλους , τις οποίες αξιοποίησαν και
πέτυχαν στη ζωή τους .Και όλοι αυτοί από
το δημοτικό σχολείο της μικρής Μπαμπίνης
,περιόδου 1956-1964.
Μετά
τη Μπαμπίνη , επόμενος σταθμός του
Γεωργίου Κολέζα ήταν η Σκάλα Ωρωπού
Αττικής , το Αιγάλεω Αττικής και το
Δημοτικό Σχολείο Χαλανδρίου, οπότε και
συνταξιοδοτήθηκε, ενώ της Σταυρούλας
Τάγκα η Σκάλα Ωρωπού, η Κάντζα Μεσογείων
, το 12ο
Δημ.
Σχολείο Αιγάλεω και το 2ο
Δημ.
Σχολείο Χαλανδρίου , απ΄ όπου
συνταξιοδοτήθηκε το 1990.
Η
προσφορά τους και στα σχολεία αυτά
υπήρξε μεγάλη .Όπως μου έλεγαν σε
παλαιότερη συνάντησή μας , η
Μπαμπίνη αποτελούσε γι΄ αυτούς ένα
πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής τους
. Εκεί
πέρασαν τα πρώτα χρόνια της έγγαμης
ζωής τους ,εκεί απέκτησαν και τα δύο
παιδιά τους . Για να καταδειχθεί ακόμη
περισσότερο ο ιδιαίτερος δεσμός της
οικογένειας Κολέζα με τη Μπαμπίνη,
σημειώνω κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη
εντύπωση και με συγκίνησε .Η Ευγενία
Γεωργ. Κολέζα , καθηγήτρια μαθηματικών
στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο Πατρών,
η οποία όταν έφυγε από τη Μπαμπίνη ήταν
ηλικίας 7-8 ετών στο εξώφυλλο του βιβλίου
της ''Ρεαλιστικά Μαθηματικά στη Πρωτοβάθμια
Εκπαίδευση '' τοποθέτησε μια φωτογραφία
της Α΄ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου
Μπαμπίνης του σχολικού έτους 1962-63. Όταν
τη ρώτησα , γιατί έβαλε αυτή τη φωτογραφία
στο εξώφυλλο του βιβλίου μου απάντησε
«Για
να τιμήσω τους γονείς μου , οι οποίοι
έχουν βαθιά στην καρδιά τους τη Μπαμπίνη»
.
Η
κοινότητα Μπαμπίνης επί προεδρίας
Δημητρίου Ιωαν. Βλαχάκη και ο
πολιτιστικός Σύλλογος Μπαμπινιωτών
Αθήνας τίμησαν παλαιότερα τους δασκάλους
Γεώργιο Κολέζα και Σταυρούλα Τάγκα. Η
μεγαλύτερη τιμή όμως τους αποδίδεται
από τους μαθητές τους, οι οποίοι τους
θυμούνται πάντα και τους περιβάλλουν
με ιδιαίτερη αγάπη και ευγνωμοσύνη .
Αποχαιρετώντας
λοιπόν τη δασκάλα , με το χαρακτηριστικό
χαμόγελο και την περισσή ευγένεια , η
οποία τόσο ανεπάντεχα έφυγε για το
αιώνιο ταξίδι , ας ευχηθούμε από
καρδιάς να αναπαυθεί εν ειρήνη . Κουράγιο
δάσκαλε .
Αγρίνιο
24 Απριλίου 2018
Γεώργιος
Σπ. Γρίνος
Δικηγόρος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.