Εκκλησία και Πολιτεία, η ίδια όψη ενός νομίσματος…

Γράφει:Ο Νίκος Ναούμης

Η Εκκλησία υπήρξε πάντα για την πατρίδα μας, ένας εθνικός εταίρος κι ένας κοινωνικός σύμμαχος. Ήταν πάντα, το πιο σίγουρο καταφύγιο για όποιον την είχε ανάγκη, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε πολιτειακό επίπεδο.

Η Εκκλησία μπορεί να προσφέρει ένα εύρος κοινωνικών υπηρεσιών πιο αποτελεσματικά και με καλύτερη σχέση κόστους - οφέλους από το Κράτος. Γιατί γνωρίζει σε κάθε ενορία ποιος πραγματικά υποφέρει. Γιατί διαθέτει ένα δίκτυο εθελοντών μοναδικό. Και γιατί μαζί με ένα πιάτο φαγητό προσφέρει και κάτι παραπάνω: Την παρηγοριά και τη σιγουριά ότι σε ένα κόσμο αποξενωμένο κάποιος σκέφτεται τους πιο αδύναμους, αυτούς που έμειναν πίσω στο μαραθώνιο της ζωής, αυτούς για τους οποίους οι ώμοι για να γείρουν, εξαφανίστηκαν. Η καλοσύνη και η αγάπη δεν έχουν τιμή. Και ο λόγος του Θεού είναι βάλσαμο στην ψυχή των πονεμένων συνανθρώπων μας.

Όλες αυτές οι σκέψεις ξεπηδούν από μέσα μου με αφορμή όλων όσων τον τελευταίο καιρό βλέπουν το φως της δημοσιότητας και έχουν να κάνουν με το αν η Εκκλησία σήμερα και η κεφαλή της, επιχειρούν άμεσα ή έμμεσα, να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη πολιτικά. Οι σχέσεις πρέπει να είναι σταθερές, ειλικρινείς, έντιμες, και με αμοιβαίο σεβασμό στους διακριτούς ρόλους. Διότι και η Πολιτεία έχει ανάγκη στην Εκκλησία, αλλά και η Εκκλησία έχει ανάγκη την Πολιτεία. Γι’ αυτό και θα πρέπει να ενθαρρύνονται όλες οι συνέργειες μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας, που μπορούν να βοηθήσουν την πατρίδα μας. Η καλύτερη αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και η παροχή φορολογικών κινήτρων για αγαθοεργίες, θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλά παραδείγματα τέτοιων συνεργειών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και διαφοροποιείται. Πολλοί θεωρούν ότι η Εκκλησία έχει μείνει πίσω σε αυτή την τεράστια αλλαγή. Διαφωνώ. Πιστεύω ότι με ειλικρινή διάλογο και αμοιβαία κατανόηση, η Εκκλησία είναι σε θέση να υπαναχωρήσει σε αντιλήψεις που δεν συμβαδίζουν με την εποχή μας, πάντα με σεβασμό σε όσα οριοθετούν η πίστη και το δόγμα.

Δεν πρέπει κανείς να λησμονεί ότι η Εκκλησία πάντα ήταν δίπλα στον άνθρωπο χωρίς εξαιρέσεις. Για την Εκκλησία, δεν υπάρχει Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Βουδιστής και άθεος. Όλοι όσοι βρεθούν στην ανάγκη της, θα βρουν την αγκαλιά και την παρηγοριά που αναζητούν, το βάλσαμο για την πληγή που αιμορραγεί. Η Εκκλησία μας πρώτη δίδαξε την αγάπη, την ανεκτικότητα και την ανεξιθρησκεία και ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορεί να την εγκαλέσει για φανατισμό και εμπάθεια. Κάθε σύγκριση με οτιδήποτε διαφορετικό, είναι και άτοπο και άδικο για ότι πρεσβεύει.

Τέλος, όσα κι αν της καταμαρτυρούν, η Εκκλησία θα παίζει πάντα τον ρόλο του φάρου που καθοδηγούσε το έθνος μας, φωτίζοντας τα σκοτάδια που σε πολλές φάσεις της ιστορίας απειλούσαν να το πνίξουν. Και σε τελική ανάλυση, η Εκκλησία δεν είναι ούτε η ηγεσία της, αλλά ούτε όσοι την σφετερίζονται. Η Εκκλησία αποτελείται απ’ όλους εμάς, απ’ όλους όσοι νιώθουμε κομμάτι της και την έχουμε ανάγκη. Κάθε συζήτηση για τον διαχωρισμό της από το κράτος, γίνεται η εκ του πονηρού ή, για λόγους μικροπολιτικής που σε τελική ανάλυση, δεν αφορούν την κοινωνία. Τόσο η Εκκλησία, όσο και η Πολιτεία, βρίσκονται στην ίδια όψη του νομίσματος, έχοντας απέναντι την δυστυχία που παραμονεύει σε κάθε στροφή του δρόμου.