Περπατήσαμε ώρες εφτά . ανάμεσα σε χαράδρες και δάση,προσπεράσαμε 59.900΄δένδρα ,για να δούμε , ένα μνημείο μοναδικό. Τον Παρθενώνας του Υμηττού, την τελευταία δρυς του Υμηττού κι η φύση μας αποζημίωσε. Αυτό δεν ήταν δένδρο ήταν η ιστορία και η φιλοσοφία της Ελλάδος μαζί ΄Πίσω απ το μέγα δένδρο ,ο ναός του προφήτη Ηλία με θεμελίωση απ το βωμό του Δία. Δεξιά μας το θυσιαστήριο όπου οδηγούσαν το ζώο για τη σφαγή Στένευε η κρύπτη και χωρούσε μόνο το κεφάλι του ζώου . Ο ναός του Δία απέναντι με κυκλώπειες πέτρες δύο σειρών. 7επι 10 η βάση του . Οι περισσότεροι ναοί, που έχω μετρήσει αυτή τη διάσταση έχουν . Ήταν χωρισμένος σε κυρίως ναό και ιερό . Η είσοδος απ την Ανατολή κι ο πρόναος στεγασμένος ή όχι δεν έδειχνε που τελείωνε . Ο ξεναγός έλεγε ότι αυτό ήταν ο βωμός, αλλά μάλλον έχει άδικο Τούτη η βελανιδιά προστάτευε τον τόπο. Ήταν η σκιά του τόπου η θωριά της Ελλάδος . Λες κι είχε συνενοηθεί μαζί μου ξεναγούσε τους συνοδοιπόρους στα μυστικά των Δρυάδων. Απέναντι μια δεύτερη δρυς καμένη ολοκληρωτικά απ τη μεγάλη φωτιά στην κορυφή της, είχε πριμνοβλαστήσει κι έλεγε στον καθένα μας ότι ήταν αδύνατο να κάψεις τούτο το δένδρο .
κι όμως ετούτα τα μνημεία φυτεύονται . Με ένα σπόρο ο καθένας θα δημιουργούσαμε άλλο περιβάλλον κι άλλο τόπο.Tην Αθήνα της δροσιάς
και της Αναβλάστησης ,την Ελλάδα των μνημείων..Ο Δίας ο "νεφελοσυνάκτης" συγκέντρωνε τα νερα και τα σύννεφα και πότιζε τον κάμπο της Μεσογαίας. Σήμερα φυτρώνουν μόνο αυθαίρετα και τσίγκινες στέγες.
Η ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ
(<<Δρυόεσσα>> αποκαλούσε ο ¨Ομηρος την Αττική κι η βορειοανατολική πλευρά ήταν δρυοσκέπαστη. Το 75% των δασών της Αττικής, χάθηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής ,σύμφωνα με το πόρισμα Δοξιάδη. )
Στην κορυφή του Υμηττού ,σ ένα μεγάλο δένδρο
οι σταυραετοί φωλιάζουνε, κίσσες κι άλλα πουλιά.
Οι ορειβάτες σταματούν, κάθονται στη σκιά του
Κι ο ξεναγός μας εξηγεί ,με μια βραχνή φωνή:
«Δρύες χιλιάδες ήτανε, σε τούτο δω το μέρος
μα όλα αφανιστήκανε, κατά την κατοχή
οι Γερμανοί τα κόψανε και οι μαυραγορίτες
η πείνα ,η εξαθλίωση, κι η δύσκολη ζωή.»
Κάποιοι κατηφορίσανε ,πήγανε παρακάτω
Κι άλλοι χαιρέταγαν την δρυ, τη μεγαλοπρεπή
Ένα παιδάκι ανέβηκε επάνω στα κλαριά της
κι αγκάλιαζε αυτή την δρυ ,που είναι μοναδική.
Άφωνοι τότε μείναμε, με ανοιχτό το στόμα
στου Υμηττού τη νύμφη αυτή, την επιβλητική.
Άφωνοι προχωρούσαμε , αμίλητοι, θλιμμένοι
κι όλοι σκεφτόμασταν την δρυ και την καταστροφή……...
Related Posts :
