Άρθρο του Φωτάκη Φ.
Βασίλη
Στην Ελλάδα είχαμε
συνηθίσει στην πολιτική με μπαλώματα, συνήθως κάτω από πιέσεις συγκεκριμένων
συντεχνιακών συμφερόντων. Με την έναρξη της κρίσης διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα,
ότι πλην όλων των κακών θα υπήρχε ένα θετικό. Αυτό των μεταρρυθμίσεων, των
στοχευμένων πολιτικών και του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου για την χώρα
σε ένα διεθνές, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Βασικός στόχος όμως
των προσκολλημένων στην εξουσία, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, παρέμεινε η
αγωνιώδης διατήρησή τους σ΄αυτή (όπως απέδειξαν) και όχι η ανάσταση της
οικονομίας, της χώρας, του λαού.
Η κατασπατάληση
εθνικών πόρων συνεχίζεται, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της εθνικής παραγωγής και
οικονομίας συνεχίζεται ενώ η μη ορθολογική αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού
επίσης συνεχίζεται.
Παράλληλα, οι
χαριστικές παροχές σε διάφορους φορείς
συνεχίζονται και τελικά εκεί όπου το κράτος αποτυγχάνει σε
διακηρυσσόμενες πολιτικές, τις αντικαθιστά με μπαλώματα ώστε να επιτευχθεί ο
εκάστοτε στόχος που θέτουν οι τοποτηρητές της Τρόικας για να μας χορηγήσουν
άλλη μια «δόση».
Μπαλώματα –ισοδύναμα
τα ονομάζουν- σε μέτρα οικονομίας κυρίως φορολογικά, υγείας (πχ κατάργηση του
μέτρου των 25 ευρώ) λόγω παρέμβασης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχείς γκάφες των
Υπουργείων Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως κοκ. Δυστυχώς, από την άλλη, στους
άθλιους δρόμους που θα ήταν απαραίτητα ακόμα και αυτά τα «μπαλώματα»
(Αντίρριου-Ιωαννίνων)… δεν υπάρχουν.
Είναι εθνικά αναγκαίο λοιπόν
η σύνταξη ενός προγράμματος ανάπτυξης και διάρθρωσης με οικονομικές δράσεις σε
τομείς παραγωγής όπου η Ελλάδα ανταγωνιστικά
μπορεί να σταθεί στην διεθνή αγορά.
Ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου του κράτους, του έθνους και η
συμμετοχική δημοκρατία είναι απαίτηση των καιρών, όχι μόνο ως δημοκρατική
επιλογή, αλλά και ως εθνική αναγκαιότητα για αυτοπεριορισμό της εξουσίας μέσω
ενός σύγχρονου Συντάγματος. Οφείλουμε Συνταγματική απόδοση στους Έλληνες,
πολιτικών δικαιωμάτων παρέμβασης, ελέγχου, και συμμετοχής στο κυβερνητικό έργο.
Συντρίβοντας έτσι το δύσμορφο τέρας του κρατικού και πελατειακού Λεβιάθαν
(Τόμας Χομπς "Λεβιάθαν" ) που εξέθρεψαν ολίγιστοι
πολιτικοί και πολιτικές.