Της εκπαιδευτικού Καραποναρλίδου Μαρίας
Πέρασε πάλι ο καιρός και ένα ταξίδι αλλιώτικο έφτασε στο τέλος του.Ακολουθώντας τη ροή του διαβατάρη χρόνου φτάσαμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Πέρασαν 7 μήνες από τη μέρα που γνώρισα τα φετινά μου παιδιά..
Τα αγαπημένα αυτά παιδιά με τα οποία περνούσαμε κάθε μερα τη μισή μας ημέρα, δεθήκαμε και γίναμε οικογένεια..
Και η χρονιά κύλησε πολύ γρήγορα και πολύ όμορφα.
Χαζεύω φωτογραφίες από την αρχή της χρονιάς και βλέπω πόσο μεγάλωσαν. Δεν είναι που ψήλωσαν, είναι που ωρίμασαν. Που έχουν γίνει ακόμα πιο υπέυθυνα. Που βλέπεις τους κόπους σου (και όλων των προηγούμενων δασκάλων φυσικά) να πιάνουν τόπο.
Είναι που έκανες όλα αυτά τα παιχνίδια για να μάθουν να συνεργάζονται, να έχουν εμπιστοσύνη και να μη γκρινιάζουν.Και παίξαμε πολύ αλλά και μιλήσαμε πολύ.
Πόσο τους αρέσει να μιλάνε.να μιλάνε.Έχουν τελικά πολύ ανάγκη τα παιδιά για επικοινωνία. Και σου λένε τα πάντα. Με μια αφοπλιστική αφέλεια σε κολλάνε στον τοίχο. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Και ΣΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ.Και βλέπεις από όλα αυτά πόσο δεθήκαμε. Και τα αγάπησα και με αγάπησαν.
Και φέτος η 14η Ιουνίου θα είναι ακόμα πιο δύσκολη από άλλες χρονιές. .Γιατί ένας δάσκαλος όσα χρόνια και αν περάσουν δεν ξεχνάει ποτέ κανέναν μαθητή του. Και εγώ δεν θα ξεχάσω σίγουρα ποτέ τα 6 μικρά μου παιδάκια.
Σας ευχαριστώ πολύ για όλα και σας υπόσχομαι ότι σύντομα θα προσπαθήσω να είμαι κοντά σας.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.