'' ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΒΕΛΙΤΣΑΣ ''

Στέκεται ακοίμητος φρουρός και μέρα και σκοτάδι

μπρος στου χωριού την είσοδο ένα παλιό πηγάδι.

Με πέτρα Αστακιώτικη είναι το σκέπασμά του

που Ηπειρώτες σκάλισαν και το ’καναν σοφρά του.

Κέρναγε τον πραματευτή και κάθε οδοιπόρο

που είχε διαβεί ή θα διάβαινε πέρα απ’ το Γερομπόρο.

Ξεδίψαγε όλο το χωριό, τον κάθε πατριώτη

χρόνια και χρόνια ολάκερα με ζέστη ή με κρυότη.

Στα λιθαρένια χείλια του τριχιές κάνανε αυλάκια

κι ιδρώτες τα ποτίσανε, δάκρυα και φαρμάκια.

Για αγάπες του τραγούδησαν ολόδροσες κοπέλες

και του ’λεγαν τα μυστικά φορτώνοντας βαρέλες.

Μ’ ασκιά, λαήνια, μπότηδες φιλίες είχε πρώτες

και έναν-έναν ήξερε όλους τους Μπαμπινιώτες.

Τώρα δεν έχει συντροφιά ούτε ένα σατίλι

κι ούτε κουβέντα δεν ακούει από ανθρώπου χείλη.

Μονάχο αλλά περήφανο το πλάι αντικρίζει

την ιστορία του χωριού πάντα θα μας θυμίζει.

Από την ποιητική συλλογή του Άρη Μπιτσώρη στον ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΜΕΛΙΚΟΚΙΑΣ