Σήμερα δεν δουλεύουμε… είναι της Αγίας Παρασκευής»
Ξημέρωμα 26 Ιουλίου στην αγροτική ύπαιθρο και λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος πάνω από τα χωριά , τα χωράφια ήταν έρημα και μια απέραντη σιωπή επικρατούσε στην ατμόσφαιρα.
Κανείς δεν πήγαινε για καπνό, ούτε για θέρισμα, ούτε σε άλλες αγροτικές καλλιέργειες. Τα ζώα ξεκουράζονταν στον ίσκιο,τα αγροτικά αυτοκίνητα και τρακτέρ αραγμένα στην αυλή και οι άνθρωποι —πράγμα σπάνιο για καλοκαιριάτικο πρωινό— καθόντουσαν ήσυχοι στα σπίτια τους ή στο καφενείο. Εμείς τα παιδιά από την άλλη χαιρόμασταν που δεν θα πηγαίναμε στα χωράφια και θα ξεκουραζόμασταν.
«Σήμερα δεν δουλεύουμε… είναι της Αγίας Παρασκευής», έλεγαν οι παλιοί. Και κανείς δεν τολμούσε να παρακούσει.
Στα χωριά, η Αγία Παρασκευή δεν ήταν μια μορφή από εικόνισμα. Ήταν ζωντανή, αυστηρή, και δίκαιη. Την έλεγαν “μάτια των τυφλών” και “γιατρειά των πονεμένων”, μα αν δεν τη σεβόσουν, πίστευαν πως μπορούσε να σου τα πάρει αυτά τα μάτια· να σε «τυφλώσει», να σε σταματήσει, να σου στερήσει τη σοδειά.
