ΑΠΟ:https://www.cartel-mag.com/
Το Χωράφι διήγημα του Χριστόφορου Τριάντη
Ώστε κληρονομιά το χωράφι.
- Ναι , κληρονομιά.
- Πόσα στρέμματα ;
- Τρία , έτσι μου είπανε, δεν το μέτρησα.
- Ποιοι;
- Από το υποθηκοφυλακείο.
- Θα αγοράσω κι εγώ ένα, δύο στρεμματάκια, φτάνουν και περισσεύουν.
- Χμ, όλοι δικαιούνται ένα χωράφι, είναι ένας άγραφος νόμος αυτός.
- Άγραφος νόμος;
- Περίμενε, μη βιάζεσαι, θα ‘ρθει κι η σειρά σου να τ’ αποκτήσεις. Συνήθως σε ειδοποιούν.
- Από τα υποθηκοφυλακεία ;
- Ναι …κι απ’ τα δικηγορικά γραφεία και τα συμβολαιογραφεία. Έτσι γίνεται. Χωραφάκι γόνιμο που λέει και το τραγούδι.
- Τυχερός θα ‘μαι. Και πώς περνάς την ώρα σου, στο χωράφι ;
- Δεν περνάω την ώρα μου ακριβώς, κάθομαι και το κοιτάζω. Περπατάω από άκρη σε άκρη και σκέφτομαι.
- Καλά δεν το καλλιεργείς κάτι ; Καμία ελιά, να φτιάξεις κανένα αμπέλι, να φυτέψεις ροδακινιές, οπωροφόρα ;
- Αργότερα, ίσως. Το θέλω χέρσο, ξερό αυτή τη στιγμή. Αν προλάβω τον χρόνο και δεν με παρασύρει σε άλλα λιβάδια , θα φυτέψω μερικά δέντρα. Τώρα το αισθάνομαι με το σώμα και την ψυχή μου. Είναι η επαφή με τη γη που έχει άλλη υφή, άλλη ενέργεια για να στο πω πιο «εκσυγχρονισμένα».
- Τι είδους ενέργεια δηλαδή;
- Αυτό το χωράφι είναι σαν το τελευταίο κομμάτι της ζωής μου. Είναι αποκλειστικά δικό μου , σάρκα μου ας πούμε, κι ας το κληρονόμησα. Ούτε αναμνήσεις , ούτε λύπες και χαρές χωράνε εκεί μέσα. Στις άκρες του, συνορεύει και με τα άλλα χωράφια. Αμέτρητα στρέμματα, το μάτι σου χάνεται.
- Ίδια είναι όλα; Εννοώ δεν έχουν διακριτικά που να δείχνουν σε ποιον ανήκει το καθένα.
- Όχι. Ξεχωρίζουν όμως, από τους θορύβους, πως να στο πω, από τους ήχους που βγάζουν οι ιδιοκτήτες τους.
- Τι ήχοι είναι αυτοί ; συναυλίες γίνονται;
- Χμ, όχι, σαν ρόγχοι και βρισιές ακούγονται και μετά σαν κρωξίματα ανάκατα με βαθιές σιωπές. Αλληλοσυμπληρώνονται.
- Χα - χα - χα ! και θα σου αποσπούν την προσοχή, δεν θα σ’ αφήνουν να κάνεις τη βόλτα σου.
- Τώρα πια δεν δίνω σημασία. Περπατάω και ύστερα από λίγη ώρα, κάθομαι κάτω από μια γέρικη αγραπιδιά που είναι ακριβώς στη μέση του χωραφιού. Ξεκουράζομαι και παρακολουθώ τα σύννεφα και οσμίζομαι τον αέρα που κατεβαίνει από τα βουνά. Τις νύχτες κοιτάζω τα αστέρια και το φεγγάρι σαν προβάλλουν και κάνουν τους περιπάτους τους στον ουρανό. Με παίρνει ο ύπνος, αλλά όνειρα δεν βλέπω…ποτέ.
- Έχει φράχτη ;
- Δεν χρειάζεται φράχτης, κατά περίεργο τρόπο, οι γύρω μου καταλαβαίνουν πως δεν θέλω παρέα και δεν πλησιάζουν. Τους βαριέμαι, και κάποιες φορές φοβάμαι τις κραυγές τους. Είναι κάπως εκνευριστικοί και μονότονοι.
- Δεν φεύγουν από τα χωράφια τους ;
- Κάθε λίγο και λιγάκι την κοπανάνε. Έχουν και άλλες υποχρεώσεις, ιερές τις λένε. Πάνε στις δουλειές τους, στους έρωτές τους, στα παιδάκια τους, στα εξοχικά και στα σπιτάκια τους, στα νοσοκομεία και στα νεκροταφεία. Καμία φορά περνάνε κι από εδώ να μαζέψουν τη σοδειά, βρίζοντας πάντα. Κι αν τύχει και βρέχει βρίζουν περισσότερο. Μισούν τις βροχερές μέρες κι ας ποτίζονται τα χωράφια τους. Κατάρες μόνο ακούς και βρυχηθμούς.
- Σαν ζώα στο κλουβί.
- Τα ζώα δεν διαλέγουν κλουβιά.
- Και το δικό μου χωράφι έτσι θα είναι ;
- Αν έχει έρημο μπροστά του και πίσω βουνά, θα ‘σαι πραγματικά τυχερός. Είναι γόνιμο από μόνο του. Αν βρίσκεται σε καμιά πεδιάδα και με πολλούς δρόμους, πρέπει να το σκάψεις βαθιά για να το μάθεις και μετά θέλει να ‘χεις και μπόλικη φαντασία για ν’ αντέξεις τον ύπνο χωρίς όνειρα.
*ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ: Γεννήθηκε στο Μαχαιρά – Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας . Σπούδασε στο Α.Π.Θ. (Τμήμα Θεολογίας) και στο Ε.Κ.Π.Α (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας). Από το 1998 υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση ως φιλόλογος (1Ο Γυμνάσιο Πύλης, Τρικάλων). Πεζά και ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστολόγια. Το « Ταξίδι στην άκρη των λέξεων» , εκδόσεις Διάνυσμα ( Αθήνα 2017) ,είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Related Posts :
