« Είτα την Λυκίων πόλιν, την μυρίπνουν τε και τρισόλβιον, εν ήπερ ο Μέγας Νικόλαος, ο του Θεού θεράπων, αναβλύζει τα μύρα κατά το της πόλεως όνομα».
(Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος)
Από μικρό παιδί αγαπητοί φίλοι, οι λέξεις αυτές δεν ήσαν άγνωστοι σε εμέ, ούτε ως ρήση, ούτε ως έννοια, καθώς στα παιδικά μου χρόνια συνεπικουρούσα τον εφημέριο εις το ιερό του καθήκον επί δεκαετία(αν και συνέπεσε αυτή μου η επικουρία με την υποδούλωση του Έθνους το 1941) παράλληλα με τη σταθερή επιλογή των γονιών μας, να μας εμπεδώνουν εντέχνως τη χριστιανική αγωγή και το σεβασμό μας , στον πολιούχο μας ΆγιοΝικόλαο.
Εις το ιερόν του αγίου Νικολάου άκουσα το κροτάλισμα των πολυβόλων από τα γερμανικά στούκας το 1941 ανήμερα του Πάσχα επικαλούμενος τη βοήθειά του .
Απέμενε μόνο το Προσκυνηματικό ταξίδι εις τα Μύρα της Λυκίας στη Μικρά Ασία,δια να ικανοποιήσω το θρησκευτικό μου κενό εν τοις πράγμασι. Χάρη στην αγάπη δε του αδελφικού μου φίλου ,τέως εισαγγελέως κυρίου Γεωργίου Μασσαλή , και του θρησκευτικού μας συλλόγου, πραγματοποιήσαμε εξαήμερη εκδρομή στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 εις τα ιερά χώματα της Μικράς Ασίας στο Νότιο τμήμα της Τουρκίας, όπου δόθηκε η ευκαιρία εις τον κάθε επισκέπτη προσκυνητή,καθώς διήρχετο τους αρχαιολογικούς χώρους να νοιώθει συγκλονισμένος, στοχαζόμενος τα ειρηνικά έργα των προγόνων μας , που μεσουράνησαν πλάι στη θρησκεία τους Γένους μας.
Με σπαραγμό ψυχής και με ρίγη ενθουσιασμού διαπιστώνεις ότι όλα τα αρχαία ευρήματα, όπως Ναοί, στάδια, αγορές ,υδραγωγεία , αγάλματα ,οικισμοί, φέρουν τη σφραγίδα του Ελληνικού πολιτισμού και τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου, τα οποία η Τουρκική προπαγάνδα εθελοτυφλούσα,διά ορισμένα από αυτά, τα αναφέρει ως Ρωμαϊκά έργα παραβλέπουσα την επ’ αυτών ελληνική γραφή πριν από 2500 χρόνια. Μένει κανείς με σαλεμένο το νου όταν στοχάζεται ότι από τα παράλια της Αττάλειας και της Μαρμαρίδας μέχρι την Σμύρνη και πιο πάνω τη Κωνσταντινούπολη των Παλαιολόγων, σε ένα μήκος 1700 χιλιομέτρων , με τους αμέτρητους θαλασσίους κόλπους και τις εύφορες πεδιάδες κατεχόντουσαν και εκμεταλλευόντουσαν από ελληνικά προοδευτικά στοιχεία.Εις μία τέτοια εύφορη κοιλάδατην οποίαν διαρρέουν τρεις ποταμοί, εις την ευρύτερη περιοχή του ΚΑΣ συναντά ο προσκυνητής τα ΜΥΡΑ της ΛΥΚΙΑΣ. Σήμερα αναφέρονται με το όνομα ΚΑΛΕ,το οποίον αντικατέστησε προηγούμενο που ονομάζετο ΝΤΕΜΒΡΕ.
Το όνομα των Μύρων έλαβε κατά το Στέφανο Βυζάντιο από μικρό λευκό λουλούδι που ανέδυε άρωμα. Ο Στράβων τοποθετεί τα Μύρα σαν την κυριότερη πόλη της Λυκίας. Μετά το ταξίδι του Αποστόλου Παύλου, τα Μύρα γίνονται Μητροπολιτική έδραμε 33 επισκοπές.Ο Ναός ευρίσκεται εις το κέντρο σχεδόν της πόλης, περικαλλής πελώριος, επιβλητικός, με την αρχιτεκτονική χείρα να δημιουργεί τρίκλιτη Βασιλική, που απολήγει σε παρεκκλήσια.Στο κέντρο του ναού παραμένει το παλαιότατο μαρμάρινο δάπεδο με τα ψηφιδωτά του , τις ξεθωριασμένες τοιχογραφίες και τα τζάμια στο ανατολικό παράθυρο.
Σώζεται η μαρμάρινη βάση της αγίας τράπεζας πλαισιωμένη από τέσσαρες κίονες και πίσω αυτώντο σύθρονο Εντύπωση προκαλεί και μεταφέρει τον προσκυνητή ως εν ονείρω ζων ,η παντελής απουσία θυρών και πυλών. Εις τονότιο τμήμα του ναού , εντός του περιστυλίου υπάρχει ο τάφος του Αγίου Νικολάου συλλημένος . Η σαρκοφάγος είναι συλλημένη από το αριστερό και κάτω μέρος της. Τη σημερινή του μορφή ο ναός την έλαβε από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Μονομάχο το έτος 1043.Πειρατές της Δύσης , μετέφεραν το σκήνωματου αγίου εις το Μπάρι της Ιταλίας το έτος 1087.μ.Χ. Τελευταία λειτουργία έγινε το 1922 λίγο πριν τον ελληνικό ξεριζωμό. ΄Επειτα έκλεισε βαριά η πόρτα του Τουρκικού υπουργείου πολιτισμού , το οποίο προστατεύει το κτίσμα σαν μουσείο του .
Τα τελευταία χρόνια (1983 ) επιτρέπει την επίσκεψη και λειτουργία διά τους πιστούς μόνο,κατά την ημέρα της εορτής του αγίου ήτοι την 6ην Δεκεμβρίου.Συγκινητική ήταν η φετινή Αρχιερατική θεία Λειτουργία εις τη βασιλική του αγίου,χωροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Μύρων κ.κ. Χρυσοστόμου και πλειάδος ακόμη ιεραρχών εκπροσωπούντων το Πατριαρχείο και άλλες εκκλησίες εν οις και αρκετοί από τη Ρωσική Ορθ. εκκλησία.Ανάλογη και η κοσμοσσυροή των προσελθόντων από όλα τα μέρη της Ελλάδος ως και μεγάλο φιλόθρησκο τμήμα της Ρωσίας , το οποίο τιμά ιδιαιτέρως τον άγιο Νικόλαο τον οποίον και θεωρεί προστάτη του .
Οι στιγμές που επεκράτησαν κατά τη θεία λειτουργία ήσαν στιγμές συγκινητικές , ψυχικής ανάτασης και μυσταγωγίας καθώς παρακολουθούσαμε όλοι με κατάνυξη και αναμμένα κεριά.Ας δούμε τώρα με δυό λόγια την αφετηρία και το έργο του Αγίου Νικολάου μέσα εις τα στενά όρια και τον ολίγο χώρο που μας δίδει αυτό το φύλο του συλλόγου μας. Βλέπει το φως της ζωής εις το μικρό χωριό Πάταρα,παραπλήσιο των Μύρων. Ανδρώνεται κοντά εις το θείο του ηγούμενο της μονής Ν. Σιών ,τον οποίο και διαδέχεται αργότερα ως ιερεύς. Επίσκοπο Μύρων τον συναντούμε λίγο μετά ή προς το 300.μ.Χ. να πρωτοστατεί ημέρα και νύχτα εις τον εκχριστιανισμό της κοινωνίας και της χριστιανικής δομής των Μύρων, τον οποίον ολοκληρώνει το 325.μ.Χ. Μετά το ταξίδι του αποστόλου Παύλου ,η θρησκεία εις τα Μύρα έγινε αποδεκτή σχεδόν από το σύνολον των κατοίκων και η πόλη έδρα Μητροπολιτική. Οι χριστιανικές δραστηριότητες τόσες πολλές και τόσον μεγάλες, ώστε να θεωρείται προστάτης των ορφανών, των ψαράδων,των αρτοποιών. Η παράδοση αναφέρει πολλά θαύματα του αγίου, όπως θεραπείες νοσούντων, πλουτισμό των πενήτων.
Το χριστεπώνυμο πλήθος ανταπέδιδε έμπρακτα προς τον άγιο Νικόλαο την ευγνωμοσύνη του, βαπτίζοντας το πρωτότοκο παιδί κάθε οικογένειας το οποίο και έπερνε το όνομα :Νικόλαος . Κοιμήθηκε και ετάφη εις τον χώρον της εκεί επισκοπής το έτος 330 .μ.Χ.Συγκινητική η εφετινή πρόσκληση σε γεύμα μετά τη Θεία Λειτουργία , που ήτο προσφορά του Μητροπολίτου Μύρων Χρυσοστόμου . Διανύσαμε πεζή αρκετούς τουρκικούς δρόμους ως που να φθάσουμε στο εστιατόριο,αδελφομένοι άδοντες με τις εκατοτοντάδες των Ρώσων , υπό την κάλυψη φιλαρμονικής και ελληνικών οργάνων με το συγκινητικό τραγούδι από τη γή της Ιωνίας : από ξένο τόπο κ’ απ’ αλαργηνό. Η ψυχική αυτή ανάταση μας κράτησε χαρούμενους και εναπέθεσε στις καρδιές μας την υποχρέωση να ξαναπάμε του Χρόνου. Μέχρι τότε, αφήνουμε στο κατώφλι της Ιστορίας μας, τον όμηρο ο οποίος θα φωτίζει και θα καταυγάζει το πνεύμα του ΄Εθνους μας, τους χιλιάδες νεκρούς μας, εις τα Ιωνικά χώματα που θα παραμένουν αδικαίωτοι ήρωες για πάντα 700 χιλιόμετρα από τις ακτές του Αιγαίου και τον άγιο Νικόλαο με την εκκλησία του, που έχει τα Μύρα της Λυκίας και άφησε μνήμη αγαθού, ενάρετου φιλανθρώπου και δραστήριου Ιεράρχη να παραμένει για τους κατοίκους της Μπαμπίνης σύμβολο αιώνιο και ακατάλυτης αγάπης και ειρήνης.
