Το
όνομα του παιδιού… Γι’ αυτό κι αν
έγιναν, όσα ανομολόγητα έγιναν! Το όνομα
του παιδιού σηματοδοτούσε τρόπον τινά
τη συνέχεια του είδους, «του μοναδικού
και ατόφιου» χαρακτηριστικού που
κατείχε «θεία δυνάμει» το σόι
μας. Επομένως και το παιδί έπρεπε να
πάρει το όνομα του παππού. Να συνεχιστεί... «ο
ασυνέχιστος». Κι όταν μιλάμε για
παππού εννοούμε φυσικά από το σόι του
πατέρα.
