στη βρύση του κάθε σπιτιού να τρέχει ασφαλές και καθαρό πόσιμο νερό.
Το νερό μετά το οξυγόνο είναι το πιο σημαντικό στοιχείο για την ανθρώπινη ζωή. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με το ψήφισμα 64/292 (28 Ιουλίου 2010), αναγνώρισε "το δικαίωμα στο ασφαλές και καθαρό πόσιμο νερό και στην υγιεινή ως ανθρώπινο δικαίωμα ουσιώδες για την πλήρη απόλαυση της ζωής και όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Επίσης στις 24 Σεπτεμβρίου 2010, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επιβεβαίωσε ομόφωνα ότι "το ανθρώπινο δικαίωμα στο ασφαλές πόσιμο νερό και στην υγιεινή πηγάζει από το δικαίωμα σε ένα επαρκές βιοτικό επίπεδο και σχετίζεται άρρηκτα με το δικαίωμα στη ζωή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια".
Επομένως κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει πρόσβαση στο νερό και ταυτόχρονα είναι υποχρέωση κάθε ευνομούμενης πολιτείας να το παρέχει στους πολίτες της καθαρό και πόσιμο.
Τι συμβαίνει όμως στο Δήμο μας; Κατ’ αρχήν το νερό είναι ακριβό, και μάλιστα στο χωριό μας γίνεται ακόμη ακριβότερο γιατί δεν είναι πόσιμο και αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε για πόση και για μαγείρεμα είτε από τους νερουλάδες που κάθε Δευτέρα και Τρίτη έρχονται με τα βυτία γεμάτα με νερό που αγνοούμε την ποιότητά του, είτε από τα πολυκαταστήματα και τα μπακάλικα σε εμφιαλωμένα μπουκάλια, είτε να διανύουμε κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι τη διασταύρωση της Κομπωτής στη βρύση που είναι συνδεδεμένη με τον αγωγό που μεταφέρει νερό από τα Ακαρνανικά (αγωγός ΣΥΞ).
Όμως, αν η Πολιτεία παραμελεί τις υποχρεώσεις της, είναι υποχρέωση της Κοινωνίας των Πολιτών να διεκδικήσει το αυτονόητο: στη βρύση του κάθε σπιτιού να τρέχει ασφαλές και καθαρό πόσιμο νερό.
Στη Σλοβενία το 2016 με αφορμή τις προσπάθειες κάποιων εταιριών να αποκτήσουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στο νερό η κινητοποίηση των ενεργών μη εφησυχασμένων πολιτών κατόρθωσε το εξής, την εισαγωγή μίας προσθήκης στο Σύνταγμα της χώρας η οποία βεβαιώνει ότι: το νερό πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δημόσιο αγαθό που να το διαχειρίζεται το κράτος και όχι ως προϊόν και ότι το πόσιμο νερό πρέπει να παρέχεται από τον δημόσιο τομέα σε μη κερδοσκοπική βάση.
Σε αυτή τη βάση διεκδίκησης πρέπει να κινηθούμε όχι μόνο ως τοπική αλλά γενικά ως ελληνική κοινωνία παράλληλα με το αίτημα για ορθολογιστική διαχείριση των υδάτινων πόρων ιδιαίτερα σε αυτόν τον αιώνα που (εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, της ρύπανσης και της σπατάλης) η παγκόσμια κοινότητα θα πει το νερό νεράκι.
Θα μου πείτε καλά όλα αυτά αλλά είναι μακροπρόθεσμα, δεν υπάρχει τρόπος βελτίωσης της σημερινής κατάστασης στο χωριό μας;
Κατά τη γνώμη τη δική μου και κάποιων άλλων συγχωριανών μας υπάρχει. Αφού το νερό που έρχεται από τα Ακαρνανικά θεωρείται ασφαλές και πόσιμο, εάν από τον αγωγό που περνάει πάνω από το χωριό και πριν από τη δεξαμενή συνδέσουμε ένα σωλήνα μπορούμε να το φέρουμε σε μία βρύση στην πλατεία της εκκλησίας. Από εκεί η κάθε οικογένεια μπορεί με νταμιτζάνες, παγούρια και μπουκάλια να προμηθεύεται πόσιμο νερό για το σπίτι. Ζητήσαμε και τη γνώμη υδραυλικών που διαχειρίστηκαν κατά καιρούς το δίκτυο του ΣΥΞ και αποφάνθηκαν ότι αυτή η λύση είναι εφικτή. Είναι προφανές ότι θα απαγορεύεται αυστηρά να γεμίζουν βυτία από αυτό το νερό.
Καταλήγοντας προτείνω ο Σύλλογος σε συνεργασία με τον Πρόεδρο του χωριού και τα μέλη του Τοπικού Συμβουλίου να προωθήσουν το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου και πιστεύω ότι αναπτύσσοντας τα παραπάνω επιχειρήματα και με δεδομένο ότι το κόστος είναι αμελητέο για ένα Δήμο θα έχουμε αίσιο αποτέλεσμα.
Δημοσιεύτηκε στην εφ.έν Μπαμπίνη φ64
Related Posts :
