Γράφει: O Αλέξανδρος Χ.Παλιούρας
Όσοι καθίσαμε στα θρανία του
δημοτικού σχολείου Μπαμπίνης μέχρι και
τα μέσα της δεκαετίας του '80 τολμώ να πω
ότι ανήκουμε στους τυχερούς ,γιατί
μάθαμε τα πρώτα γράμματα κάτω από
ιδιαίτερα διαφορετικές συνθήκες .Οι
δάσκαλοί μας υπήρξαν εκπαιδευτικοί με
κέφι για τη δουλειά τους ,πλήρη συναίσθηση
της αποστολής τους , με άριστη παιδαγωγική
κατάρτιση,βαθιά γνώση του αντικειμένου
διδασκαλίας τους , με πολυμέρεια γνώσεων
καθώς και εκπληκτική ικανότητα
επικοινωνίας .Η επικοινωνία αυτή δεν
περιοριζόταν στις σχολικές αίθουσες ή
στο προαύλιο του σχολείου στα διαλείμματα
, αλλά σφυρηλατούνταν τις υπόλοιπες
ώρες της ημέρας στους δρόμους του χωριού
όταν τύχαινε να συναντήσουμε τους
δασκάλους μας κι αυτό έκανε το έργο τους
πιο γόνιμο. Αυτή η επαφή λειτουργούσε
ως πρόκριμα για τη σχέση μας μέσα στην
αίθουσα διδασκαλίας την επόμενη μέρα.
