Σαμαράς
( σαμαρτζής ) . Παλιότερα η
μεταφορά ανθρώπων και προϊόντων γίνονταν
σχεδόν αποκλειστικά με τα ζώα, εφόσον
το οδικό δίκτυο ήταν υποτυπώδες και η
ορεινή μορφολογία του εδάφους δυσχέραινε
τις μετακινήσεις. Το γαϊδούρι και το
μουλάρι ήταν τα πιο διαδεδομένα μέσα
μεταφοράς. Ο σαμαράς κατασκεύαζε τον
απαραίτητο εξοπλισμό που απαιτούνταν
για να προσφέρει το ζώο τις υπηρεσίες
του στο αφεντικό του. Αυτό ήταν το σαμάρι,
που κατασκεύαζε με επεξεργασμένα σανίδια
πλάτανου, που σκάλιζε και έδινε σχήμα
ανάλογο με το σώμα του ζώου. Στις αγροτικές
εργασίες και γενικότερα στις καθημερινές
δραστηριότητες το σαμάρι των ζώων ήταν
απλά, με ξύλινο σκελετό και εσωτερική
επένδυση από δέρμα ή αρνόμαλλο. Έπαιρνε
γι’ αυτό μέτρα από το ζώο και αφού έκανε
το σκελετό κατασκεύαζε με σαμαροσκούτι
ένα σάκο γεμάτο άχυρα που τοποθετούσε
στο κάτω μέρος του σαμαριού για να μην
πληγώνεται το φορομένο ζώο. Το σαμάρι
στερεώνονταν στην πλάτη του ζώου με
λουρίδες από χοντρό και σλκηρό δέρμα
που έραβε με τη σαμαροβελόνα σ’ αυτό.
Οι λουρίδες άρχιζαν από το σαμάρι
πήγαιναν στην περιφέρεια του ζώου και
έσμιγαν ξανά στην άλλη πλευρά του
σαμαριού. Η κατοζώστρα ή σφίχτρα έζωνε
το σαμάρι κάτω από την κοιλιά. Ακόμα
έφτιαχναν και την καπιστράνα (καπίστρι)
από δερμάτινε λουρίδες, που προσαρμόζονταν
στο κεφάλι του ζώου, για να κρατάει το
σχοινί που το έσερνε ο ιδιοκτήτης του.
Το επάγγελμα του σαμαρά στο χωριό μας
το ασκούσε ο Ηλίας Ράπτης (Μπάρμπα Λίας)foto ο πρώτος από αριστερά
