Καθώς προχωρά ο χρόνος προς το τέλος
του 1918, η Μπαμπίνη η νεολαία της και
το συντριπτικό τμήμα της κοινής της
γνώμης, έχουν πιστέψει εις τις
εξαγγελίες του Βενιζέλου βλέποντας
ένα διαφορετικό τρόπο διακυβέρνησης
καθώς καθοδηγούνται από τον Ιατρό
Βασίλειο Κατσαράκη, τον διδάσκαλο
Πέτρο Πορτούλη, τον διδάσκαλο Ανδρέα
Μπιτσώρη, τον φανατικό Φώτιο Πορτούλη
με το μεγάλο οργανωτικό του ταπεραμέντο,
τον Βασίλειο Πορτούλη με τις
μεγάλες συνεταιριστικές ιδέες του
και ικανότητες από τη γεωργική του
ενασχόληση , τον Δημοσθένη Μπιτσώρη
, ένα αριθμό φοιτητών των οποίων η
προοδευτικότητα ξεπερνούσε την
πολιτικήν Βενιζέλου πλησιάζοντας προς
τις θέσεις του Παπαναστασίου.
foto: Ιατρός Βασίλειος Κατσαράκης
Τους συντρόφευαν ακόμη λευκόμαλλοι
γέροντες με τεράστια κοινωνική πείρα
,με τις λερωμένες φουστανέλες τους
από τον πόλεμο του 97. Μόνον της
ιατρικής φοιτητές είναι κατ ‘ αυτάς
επτά νέοι και ένα σωρό άλλοι των
πανεπιστημιακών σχολών εκπαιδευτικής
και οικονομολογικής κατεύθυνσης .
Και επειδή μικρά ζύμη όλο το φύραμα
ζημιοί τα επόμενα δύο τρία χρόνια
με την ίδρυση του Εργατικού (
Κομμουνιστικού) κόμματος θα φανεί
καθαρά η αριστερή πτέρυγα της νεολαίας
θα μείνει εν υπνώσει μέχρι το 1925
οπότε και θα αποσχισθεί διά να
αποτελέσει την κομμουνιστική Νεολαία.
Ο ιδεολογικός ορίζοντας της Νεολαίας
θα μεγαλώνει καθώς ερχόμαστε προς
την 1ην Νοεμβρίου του 1921 οπότε
έχουμε την εναλλαγή της εξουσίας και
την ανάληψή της υπό του Λαϊκού
κόμματος. Η συντηρητική παράταξη δεν
ευρίσκει πρόσφορο έδαφος διότι κατά
το λαϊκότερων της έχουν αρπάξει την
μπουκιά από το στόμα άλλοι από το
1915.
Μετά την Μικρασιατικήν καταστροφήν
η Δημοκρατική Νεολαία Μπαμπίνης άτιτλη
ακόμη και ανομιμοποίητη θα εμπλουτισθεί
με αρκετά νέα μέλη περισσότερα των
οποίων είναι νέοι φοιτητές και
γυμνασιόπαιδες και αρκετοί ακόμη
προοδευτικοί χωριανοί. Ευρίσκονται
όλοι μαζί κατά τους θερινούς μήνες
, επικοινωνούν με την κοινή γνώμη των
γύρω χωριών με χειρόγραφη εφημερίδα
με τον τίτλο: «Τα νέα του Ξηρομέρου»
με έδρα τη Μπαμπίνη. Η ύλη της
ανεφέρετο σε γεωργικά κυρίως θέματα,
αλλά και τα άλλα όπως λαογραφικά
κοινωνικά και ιστορικά είχαν μικρότερο
μερίδιο. Η επικοινωνία αυτή δε άργησε
να γίνει και διά ζώσης ιδεολογική
επαφή με τους νέους των άλλων χωριών
και μάλιστα συνευρίσκοντο πεζοπορούντες.
Ας παραθέσουμε τα ονόματα εκείνων
των πρωτοπόρων νέων χωρίς σειρά και
τίτλους διά τον καθένα καθώς δεν
διακινδυνεύουμε τις επί μέρους
ευθύνες του καθ’ ενός πλην των δύο
πρωταγωνιστών Γάκη .Σ. Ηγουμένου και
Χ. Δ. Παπαδημητρίου. Χαρίλαος Ζαρκαδούλας,
Φώτης και Πέτρος Πορτούλης, Απόστολος
Μακρυνιώτης, Αριστείδης Παπαστάμος,
Νικόλαος Παπάς, Νίκος και Γεώργιος
Παπαδημητρίου, Σταμούλης Χρυσικός,
Γεώργιος Ράπτης, Ιωάννης Τζαδήμας,
Στάθης Τόντος. Τάκης Θανασούλας,
Στέφανος και Νικόλαος Κομπλίτσης,
Βασίλειος Πορτούλης, Στάθης και
Σοφοκλής Πιπερίγκος, Δημοσθένης
Χρυσικός.
Πλέον των θερινών ομιλιών την ανταλλαγή
γνωμών και των κοινών δείπνων μεταξύ
των νέων, εκείνο που περισσότερο
«τράβαγε» και διά το οποίο
ενδιαφέρετο η νεολαία της Μπαμπίνης
ήταν η θεατρική απήχηση η οποία έφερνε
τον κόσμο των γύρω χωριών και όχι
μόνο διά την παράσταση και μέσω
αυτής την οργανωτική ένταξη και
ιδεολογική εξάπλωση. Έβλεπε κανείς
έφιππους να έρχονται από ενωρίς και
πολλές φορές να ψωνίζουν στα μαγαζιά
της Μπαμπίνης και αργά μετά την
παράσταση να αποσύρονται. Τα σκηνικά
επί της πλατείας τα πρώτα χρόνια
ήταν σχεδόν μόνιμα και τα έτρωγε ό
αυγουστιάτικος ήλιος. Μετά το 1932
δινόταν ολιγότερες παραστάσεις επειδή
πιο πολλοί νέοι εκ του θιάσου ήσαν
στρατεύσιμοι. Κατά την επιβληθείσα
δικτατορία του Μεταξά την πρώτη χρονιά
ματαιώθηκαν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις
και οι θεατρικές παραστάσεις. Την
επομένη όμως η κρατική εξουσία
υποχρέωσε το σύλλογο καίτοι τα μέλη
του ήσαν αριστερής ιδεολογίας και τα
περισσότερα είχαν υποστεί τα
βασανιστήρια της «Κατούνας» , να παίζουν
προς χάριν του κοινού και της
συμποσιακής επετείου της 4ης
Αυγούστου μέχρι το 1940 συμπεριλαμβανομένου
οπότε τα πολιτιστικά δρώμενα έβαλε
στην άκρη ο πόλεμος.
Από
το βιβλίο του Αλέξανδρου Κυριαζή ''Εις
την σκιά τις ομίχλης''