Του Αλέξανδρου Κυριαζή
Διά τους
χρόνους που αναφερόμεθα,, εις κάθε
αγροτική οικογένεια, κινητήριος
δύναμις και αναπόσπαστον και απαραίτητον
διά την παραγωγικήν διαδικασίαν της αγροτικής
γης ήσαν τα αροτριόντα
ζώα, όπως το βόδι το μουλάρι και το
άλογο.
Διά τις
μικρότερες εργασίες των αγρών και τις
βοηθητικές των σπιτιών όπως
η μεταφορά νερού από τα
πηγάδια μας, ήσαν
οι ημίονοι (γαϊδουράκια ) δηλαδή
εκτελούσαν μικροτέρας σημασίας
μεταφορικό έργο που
έφεραν εις πέρας
ως επί το πλείστον
οι γυναίκες. Η απόκτηση
των ζώων αυτών ήτο
μια μεγάλη οικονομική
δαπάνη που άφηνε
εις την οικογένεια δυσβάστακτη
οικονομική στενότητα ίσως
και διά τα
επόμενα της πρώτης
χρήσεως χρόνια.
Η
πιστοποίηση ότι δίχως ζώο
δεν ημπορούσες να
έχεις και οικογένεια,
μάλλον ήτο αληθής
διότι όχι μόνον
χωρίς αυτό δεν ημπορούσες να
σπείρεις τη γη και να
περιμένεις τους καρπούς
της , αλλά εξ ίσου το ίδιο
σοβαρά προβλήματα άφηνε
και διά τα επόμενα
στάδια όπως αυτό
του αλωνισμού το κουβάλημα
του καρπού , του άχυρου,
του συγκοινωνιακού μέσου
και τόσων άλλων. Κατά
συνέπεια η απόκτησή
του και η κατοπινή
περί αυτό επιμέλεια
από τους οικείους
ήταν πρώτη προτεραιότητα
η οποία δεν σταματούσε μετά τις
καλλιέργειες αλλά επεκτεινόταν
καθ’ όλον τον υπόλοιπο καιρό να
είναι αναγκαίο. Σπίτι
χωρίς ζώο εθεωρείτο στρατιώτης
εν πολέμω χωρίς
εξάρτηση και οπλισμό.
Η κοινότης Μπαμπίνης προς
τούτο διέθετε την περί την μονή του αγίου Γεωργίου Πόρτας ιδιοκτησία της τεράστια χορτολειβαδική έκταση
εκτιμωμένη εις 2500 – 3000 στρέμματα . Εκεί λοιπόν
βοσκούσαν τα ζώα αυτά
εκτιμώμενα εις τον αριθμόν
400 άλογα και βόδια
μαζί. Η προσοχή αυτών και η επιμέλεια
δι’ όλον τον χρόνο μέχρι το θερισμό
διά τους ημιόνους
και τα άλογα,
και ολόκληρον τον χρόνον διά τα
βοοειδή, ανατίθετο εις τους
λεγομένους Βαλμάδες και
Βουκόλους.
Η αμοιβή διά
την φύλαξιν του κάθε
ζώου δεν υπερέβαινε την μίαν καρδάραν σιτάρι το χρόνο
περίπου εις την ίδια
μισθολογική ή παραπλήσια
αμοιβή με τον ιερέα.
Διά να σου
εμπιστευθούν την φύλαξη των ζώων
όμως έπρεπε να
είσαι νέος έντιμος
προσεκτικός και να
έχεις την πλήρη εμπιστοσύνη
του κοινού. Το έργον
των ήτο πράγματι σκληρόν και κοπιαστικόν καθημερινώς προσπαθούσαν να
έχουν προ των
οφθαλμών τα ζώα
ως κινδυνεύοντα από
τα άγρια ζώα όπως
λύκοι τσακάλια κτ.λ. Την
περίοδο του χειμώνα
όπου οι καιρικές
συνθήκες ήσαν βόρειαι και
η θερμοκρασία κατήρχετο κάτω
του μηδενός ξενιχτούσαν
πολλές φορές και
μέσα εις την εκκλησίαν
του αγίου Γεωργίου. Πολλοί
χωριανοί έμειναν πολύ
περισσότερο της μιας περιόδου
που ήτο ετήσια. Μερικοί έμειναν
και πέραν των
πέντε περιόδων.
Μακροβιότερος όλων ήτο ο Φώτης Μπενέκος
ό οποίος δεν νομίζω
ότι εργάσθηκε εις
άλλο επάγγελμα εκτός του βουκόλου. Ένα
επεισόδιο το έτος 1943 θα
αποδείξει την πραγματική του
αγάπη για τα ζώα
και την αληθινή κοινοτική
και πατριωτική του
στάση και την πραγματική του
αλληλεγγύη.
Από το βιβλίο του ''εις την σκιά τις ομίχλης ''
foto: από το λέυκωμα του Άρη Μπιτσώρη .Μπαμπίνη μνήμες σε ασπρο -μαυρο
foto: από το λέυκωμα του Άρη Μπιτσώρη .Μπαμπίνη μνήμες σε ασπρο -μαυρο
