.JPG)
Κοντά στις διακοπές του Πάσχα περίπου, ξεκινούσε το φύτεμα του καπνού. Κάθε πρωί όλη η οικογένεια ήταν στο πόδι.
Και εμείς τα παιδιά από κοντά. Τα πιο μεγάλα βοηθούσαν στο βγάλσιμο του φυντανιού από τις βραγιές, τα κρύα πρωινά. Ύστερα αφού γεμίζαμε τα κασόνια ή τις καλάθες με το φυντάνι, παίρναμε μαζί μας τα απαραίτητα και κινούσαμε όλοι
μαζί για το χωράφι.
Σαν φτάναμε εκεί αφήναμε στον ίσκιο τα πράγματα μας και αρχίζαμε την δουλειά. Οι άντρες
έσκαβαν τα αυλάκια ενώ εμείς τα παιδιά με τις γυναίκες
φυτεύαμε με
το ξύλινο
σουφλί, σκυμμένοι ολημερίς στ’ αυλάκι και κάποιοι πότιζαν με το ποτιστήρι, ρίζα-ρίζα τα φυτά για να
πιάσουν. Τα
πιο μικρά παιδιά κουβαλούσαν με προσοχή χεριές-χεριές
φυντάνι στα «πιάτα» των φυτευτάδων για να μην καθυστερήσουν εκείνοι. Άλλοτε πάλι έφερναν
με τα τσίγκινα
κύπελλα νερό στους καπνοφύτες. Κι άλλες φορές τα παιδιά κουβαλούσαν
το νερό απ’ το κοντινό πηγάδι ή την κοντινή λούτσα, με τις βαρέλες στο
χωράφι. Έβλεπες προσωπάκια λιοκαμένα, χέρια ξεφλουδισμένα απ’ το
χώμα και τις πέτρες, ρούχα γεμάτα λάσπη και ιδρώτα, παιδιά να δουλεύουν σα
μεγάλοι. Κι όταν σταματούσαν οι
μεγάλοι, όλοι κάτω από τον ίσκιο να ξανασάνουν λίγο και να φάνε μια μπουκιά ψωμί βουτηγμένο σε λαδόξυδο
με ελιές και κρεμμύδια, τότε
σταματούσαμε κι εμείς και τρώγαμε λαίμαργα το απλό φαγητό μας. Δεν είχαμε
απαιτήσεις, βολευόμασταν με τα λίγα. Και μόνο τότε βρίσκαμε την ευκαιρία να τρέξουμε για λίγο, να μαζέψουμε λουλούδια κι άγρια σπαράγγια στο λόγγο κι ύστερα πάλι στ’ αυλάκι, μέχρι να δύσει ο ήλιος.
Τότε φορτώναμε στο γάϊδαρο τα «σέα μας» και γυρίζαμε στο χωριό αποκαμωμένοι.
Έπρεπε να πλυθούμε βιαστικά, να φορέσουμε ρούχα καθαρά, και να πάμε στην εκκλησία το Μεγαλοβδόμαδο. Την άλλη μέρα ξανά το ίδιο. Πού καιρός για ξεκούραση
και παιχνίδι! Και έφθανε η μέρα που άνοιγαν τα σχολεία. Οι διακοπές είχαν
τελειώσει για μας τα παιδιά. Μόνο που εμείς τις είχαμε περάσει στα
καπνοχώραφα.
Από
δημοσίευση xiromeronews 7 Μαΐου 2009