Με αφορμή τη συνταξιοδότηση του και την τριαντάχρονη
παρουσία και προσφορά του στο 1ο Γυμνάσιο Ελευθερίου Κορδελιού Θεσ/νικης τιμήθηκε ο Άρης Μπιτσώρης από τους συναδέλφους
του σε εκδήλωση που έγινε προς τιμή του.
Απόσπασμα από ομιλία συναδέλφου του Άρη.
Όταν η φετινή χρονιά ξεκίνησε ήμασταν όλοι πιο φτωχοί ,
χωρίς την δική του παρουσία κοντά μας
Βέβαια, δε σταμάτησε να έρχεται αρχικά καθημερινά και
αργότερα με πιο αραιές παρουσίες. Με τα ποιήματά του, με τις συμβουλές του, την
πείρα του, τις σκέψεις του για το σχολείο & τη φιλοσοφία του για τη ζωή.
Στάθηκε δίπλα στον καινούργιο μας διευθυντή με διακριτικότητα, μεταδίδοντας του
με ζεστασιά την εμπειρία του από τη λειτουργία
του σχολείου μας, μαθαίνοντάς του τα μυστικά της σωστής & έμπειρης
πρακτικής αυτού του <<σκάφους>>, όπως ο καλός καπετάνιος που πριν παραδώσει το τιμόνι του καραβιού του στον
επόμενο Πλοίαρχο , αισθάνεται την υποχρέωση να του δείξει τις λεπτομέρειες της
σωστής λειτουργίας για τη συνέχιση των ταξιδιών του. Και μέχρι ν’ ανοίξει μόνος
του τα φτερά του στη διεύθυνση του σχολείου ήταν δίπλα του & δίπλα μας
γιατί και σ΄ εμάς έκανε πολύ καλό η
παρουσία του.
Άρη αλήθεια τι να
πρωτοθυμηθούμε από την πολύχρονη κοινή μας διαδρομή…Είσαι ένας άνδρας με
δυναμικό παρουσιαστικό, επιβλητικό παράστημα & ζεστή καρδιά. Δραστήριος από
τα πρώτα χρόνια σαν συνάδελφος στο
γραφείο, δημιουργικός αλλά και αποτελεσματικός
σε ότι έβαζες στο μυαλό σου να φέρεις σε πέρας. Καλός μαθηματικός
επιστήμονας, αγαπητός στα παιδιά, στους γονείς, στους συναδέλφους, αλλά και σαν
γονέας των παιδιών σου, όταν φοιτούσαν σαν μαθητές στο σχολείο μας, ήσουν
διακριτικός, αθόρυβος, με μία αβίαστη συστολή, χωρίς να κάνεις ποτέ την παραμικρή
διάκριση. Σαν διευθυντής βέβαια; τι να πούμε!
Στο σχολείο μας τα βιβλία έφταναν πρώτα. Το κτίριο φρεσκοβαμμένο
και μοσχοβολιστό πάντα, ανακαινισμένο
και προσεγμένο μέχρι τις τελευταίες του λεπτομέρειες. Εφοδιασμένο με τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, με
αίθουσα <<λόγου & τέχνης>> που φιλοξένησε ζεστά τα παιδιά &
εμάς, τις γιορτές μας, τις συνεδριάσεις μας, βγάζοντάς μας από το Γυμναστήριο
& την ψυχολογία της κερκίδας & του γηπέδου, που επικρατούσε τα πρώτα
χρόνια στις σχολικές μας γιορτές.